Voor haar gevoel viel haar toekomst in duigen toen Anne Flier (34) op haar achttiende zwanger raakte. Ze voelde zich heel schuldig en zag er tegenop om het aan haar ouders te vertellen. „Op een bepaald moment kwam in m’n gedachten dat ik me van de trap kon laten vallen, zodat het mis zou gaan. Daarna voelde ik me heel schuldig.”
Anne had al twee jaar een relatie toen ze ontdekte dat haar menstruatie uitbleef. „Ik schrok heel erg. In eerste instantie wilde ik het niet geloven, maar ik wist dat de optie bestond. Naarmate het langer duurde, zei ik tegen mijn vriend Teunis dat ik onderweg naar m’n studie een zwangerschapstest zou halen”, vertelt Anne. „In de bus onderweg werd ik enorm misselijk. Ik wist niet hoe ik het uit moest houden en was blij toen ik bij de halte was. Ik gaf meteen over in de bosjes. Omdat ik me zo beroerd voelde, wist ik genoeg. Ik heb geen test meer gehaald.”
Schuldig
Anne zag haar toekomst in duigen vallen. „Teunis en ik hadden al eens uitgesproken dat we jong ouders wilden worden. We hadden een grote kinderwens. Dus op zich was een kindje welkom, maar het tijdstip was erg ongelukkig”, legt ze uit. „Het leek of de wereld stopte. Ik dacht in onmogelijkheden en bedacht wat ik allemaal niet meer kon als ik straks een baby had. Ik was aan het studeren. Hoe moest dat nu verder? Alle stabiliteit viel weg. Daarnaast voelde ik me heel schuldig. Ik had nooit gekke uitspattingen in m’n puberteit, maar nu moest ik dit aan mijn ouders gaan vertellen. Wat zouden we van me denken?”
Een abortus was absoluut geen optie voor Anne en Teunis. „Daar was ik altijd fel tegen. Het leven krijgen we van God. Hoewel het lastig voor ons was, is het ook wonderlijk dat zoiets in je buik groeit. De zwangerschap was onbedoeld, maar niet ongewenst. We voelden meteen liefde voor dit kindje. Bovendien zat onze relatie heel goed. Teunis, die nu mijn man is, zei destijds: ‘we hebben het er samen naar gemaakt, we gaan er ook samen mee verder’”, vertelt Anne. „Ik had wel momenten dat alles me erg aanvloog en dat ik het niet meer zag zitten. Een keer bedacht ik dat ik me hard van de trap kon laten vallen, zodat het dan misschien mis zou gaan met de zwangerschap. Daarna voelde ik me erg schuldig. Want dat kindje kon er niets aan doen!”
Abortuspil
In de tijd dat Anne zwanger raakte, bestond de abortuspil nog niet en daar is ze blij om. „Zulke pillen verlagen de drempel voor een abortus wel degelijk. Het is veel makkelijker dan een bezoekje aan een abortuskliniek. Ik kan me voorstellen dat het een makkelijke uitweg lijkt voor meisjes die in paniek zijn”, zegt Anne. „In onze gezindte komt het gebruik van de abortuspil ook voor. Dat vind ik heel erg verdrietig. Van een abortus zul je altijd spijt blijven houden. Ik denk dat je, als je kinderen ziet, ook steeds zal bedenken hoe oud jouw kindje nu anders geweest zou zijn. Ik weet als geen ander dat het niet makkelijk is om jong zwanger te zijn. Het kan lijken of je leven dan stopt. Maar dat is niet zo. Er zijn zoveel mogelijkheden!
Anne en Teunis zagen er vreselijk tegenop om het aan anderen te vertellen. „We stelden dat moment lang uit, omdat we ons zo schuldig voelden. Bovendien durfden we de drempel niet over. Op een gegeven moment nam ik een goede vriendin in vertrouwen. Zij zei dat we het deze week echt moesten vertellen. Ik was toen al voorbij de twintig weken”, vertelt Anne. „Uiteindelijk viel het erg mee. De mensen in onze omgeving schrokken wel, maar gingen al snel over op praktisch handelen. Iedereen stond voor ons klaar. Veel mensen brachten babyspulletjes. Vanuit de kerkelijke gemeente hadden we wel tien babykamers kunnen krijgen. We voelden ons schuldig en ellendig. Het is dan fantastisch als mensen zo reageren en je opvangen.”
Met toestemming overgenomen van Gezinsgids
Energiek
Nu het ‘geheim’ bekend was, planden Anne en Teunis een bruiloft. „We trouwden zo’n zes weken voor de uitgerekende datum. Het was erg haasten. We konden een woning huren en daar waren we heel blij mee. Zo hadden we meteen een eigen plekje, waar we samen de rol als ouders in konden nemen. Je bent dan in een klap volwassen. Eerst werd er eten voor me gekookt en lagen m’n kleren steeds weer schoon in de kast. Nu moesten we dat allemaal zelf doen met daarbij de zorg voor een baby’tje”, vertelt Anne. „Het was pittig, maar ook mooi. Mede dankzij mijn ouders die aan het begin elke week twee dagen oppasten, zodat ik mijn studie kon afronden. Achteraf gezien ben ik blij dat ik zo jong moeder werd. Onze zoon van vijftien zegt regelmatig dat hij blij is met zulke jonge ouders. We zijn nog erg energiek en begrijpen misschien wel iets meer van de leefwereld van pubers dan oudere ouders.”
Luiers
Maar het tienermoeder zijn had ook lastige kanten. „Ik miste de aansluiting met mijn vriendinnen. Zij gingen ’s avonds wat leuks doen met elkaar, maar mijn wereld draaide om luiers, voedingen en rekening houden met slaapjes. Ik begreep hun leven niet meer zo en zij dat van mij niet. Bovendien was ik als jonge moeder soms onzeker over hoe ik dingen aan moest pakken. Ik had geen vriendinnen die in het zelfde schuitje zaten waarmee ik kon overleggen”, legt ze uit. „Dat was wel eens lastig, al genoot ik erg van mijn gezinnetje.”
Anne en Teunis voelden zich erg gedragen. „Toen nog niemand het wist, was het heel fijn dat we bij God alles kwijt konden. Het was een zegen om te weten dat Hij bij ons was en van ons af wist. Dat ervaarden we heel sterk. Tegelijkertijd voelden we ons enorm schuldig. Soms dacht ik: waarom overkomt ons dit? Maar dan wist ik meteen dat het onze eigen schuld was. God heeft het niet voor niets zo bedacht dat gemeenschap hebben iets is voor in het huwelijk”, zegt Anne. „We beleden deze zonden ook aan de Heere en weten dat Hij een God is die vergeeft.”
Winterjas
Ook merkten Anne en Teunis dat God steeds weer voorzag. „Het gebeurde regelmatig dat wij geen uitkomst meer zagen. Aan het begin van ons huwelijk hadden we het financieel heel zwaar, omdat ik nog studeerde. Het was bijna winter en ik had geen winterjas voor ons zoontje. Er was ook geen geld voor. Toen ik in de supermarkt liep, sprak een vrouw uit de gemeente me aan. Ze zei dat ze thuis nog een winterjasje had liggen dat waarschijnlijk precies de maat van m’n zoontje was. Ik mocht het hebben. Dat vond ik zo bijzonder! Op het juiste moment werd er voorzien. Er was altijd weer genoeg. De zwangerschap bracht ons dichter bij God. Eerste leefde ik ‘gewoon’ mijn leven, maar hierin ervaarden we heel sterk dat God bestaat en dat Hij voor ons zorgt.”
Dat is wat Anne ook mee wil geven aan tienermeiden die onbedoeld of ongewenst zwanger zijn. „Er worden elk jaar enorm veel abortussen gepleegd en in zekere zin snap ik dat. De wereld wil ons laten geloven dat je leven stopt als je jong moeder wordt én dat je na een abortus overal van af bent. Maar dat zijn twee grote leugens”, benadrukt Anne. „Ondanks dat het bij ons niet altijd makkelijk was, kijken we er positief op terug. Dankzij hulp van familie en vrienden kwam het goed en we zijn nu heel gelukkig met onze oudste zoon en de drie andere kinderen. Bovendien leerden we er veel van. Ik wil meisjes die met eenzelfde ‘geheim’ rondlopen op het hart drukken om het eerder te vertellen dan wij deden. Hoe langer je er mee loopt, hoe hoger de drempel wordt. Neem iemand in vertrouwen en deel het. Besef verder als je zwanger bent, dat God dat leven heeft geschapen. Ondanks de moeilijkheden, brengt zo’n klein kindje ook zoveel moois, liefde en vreugde!”